AYMAN ASIM BIN AZIMI
AMYRA HANANI BINTI ABDUL HAMID
AZLYN RABIATUL SYUHADA BINTI AHMAD SUHAIMI
FATIMAH BINTI JAMALUDIN
NUR IDZNI SAHIRA BINTI KHAIRULNA FUZI
NURUL NADHIRAH BINTI HISHAM
MUHD.IZZAT AZZIM BIN ISMAIL
MUHAMAD IZZAT FITRI BIN AHMAD BAHARUDIN
SHANTHINI A/P RAJAHRAW
RUTRARANI A/P VASANTHAN
Wednesday, October 20, 2010
JENIS-JENIS SISA
1.) Sisa Pepejal Isi Rumah
Definisi: Apa-apa sisa pepejal yang dihasilkan oleh sesuatu isi rumah, dan daripada jenis yang biasanya dihasilkan oleh atau dikeluarkan oleh mana-mana premis apabila dihuni sebagai rumah kediaman, dan termasuklah sisa taman.
Contoh: Sisa makanan, kertas, kadbod, plastik, tekstil, kulit, sisa taman, kayu, kaca, bahan logam seperti tin aluminium dan sebagainya.
2.) Sisa Pepejal Awam
Definisi: Apa-apa sisa pepejal yang dihasilkan oleh tempat awam, yang di bawah penyeliaan atau kawalan mana-mana pihak berkuasa tempatan.
Contoh: Sampah yang terdapat di jalan-jalan dibawah senggaraan oleh Pihak Berkuasa Tempatan (PBT), sisa landskap, sisa dari taman permainan, pantai dan kawasan rekreasi yang lain.
3.) Sisa Pepejal Import
Definisi: Apa-apa sisa pepejal yang dihasilkan oleh negara lain dan diimport ke negara kita untuk diproses atau dilupuskan.
Contoh: Kertas, kadbod, tin, kaca dan lain- lain bahan yang diimport dari luar untuk digunakan oleh industri pembuatan sebagai bahan mentah dan dikitar semula.
Punca: Sisa yang telah dihasilkan di negara luar yang diimport ke Malaysia.
4.) Sisa Pepejal Khas
Definisi: Apa-apa jenis sisa pepejal terkawal yang ditetapkan samada:-
~Berbahaya atau boleh membahayakan kesihatan awam
~Sukar untuk diolah, disimpan atau dilupuskan
Contoh: Sisa industri yang merbahaya yang tidak boleh dilupuskan di tapak pelupusan biasa.
Punca: Premis perindustrian.
5.) Sisa Pepejal Institusi
Definisi: Apa-apa sisa pepejal yang dihasilkan oleh :-
•Mana-mana premis yang diluluskan di bawah mana-mana undang-undang bertulis atau oleh Pihak Berkuasa Negeri untuk digunakan keseluruhan atau sebahagian besarnya bagi maksud sembahyang atau bagi khairat.
•Mana-mana premis yang dihuni oleh mana-mana Jabatan Kerajaan Persekutuan atau Negeri, mana-mana Pihak Berkuasa Tempatan atau mana-mana badan berkanun.
•Mana-mana premis pendidikan.
•Mana-mana kemudahan jagaan kesihatan termasuklah hospital, klinik dan pusat kesihatan.
•Mana-mana premis yang digunakan sebagai zoo awam, muzium awam, perpustakaan awam dan rumah anak yatim.
Contoh: Apa-apa jenis sisa yang dijanakan hasil dari aktiviti harian institusi yang disebutkan di atas dan ini adalah tidak termasuk sisa pepejal khas yang memerlukan cara pelupusan yang berasingan.
Punca: Sekolah, universiti, hospital, penjara dan bangunan kerajaan.
6.) Sisa Pepejal Komersial
Definisi: Ialah merangkumi sisa pepejal yang dihasilkan daripada apa-apa aktiviti komersial.
Contoh: Kertas, kadbod, plastik, kayu, sisa makanan, restoran, kaca, logam dan apa-apa jenis sisa yang terhasil dari aktiviti komersial yang tidak termasuk dalam sisa pepejal khas.
Punca: Stor, restoran, pasaraya, hotel, rumah tumpangan,
kedai percetakan, stesen-stesen perkhidmatan, dan sebagainya.
7.)Sisa Pepejal Pembinaan
Definisi: Merupakan apa-apa sisa pepejal yang dihasilkan daripada apa-apa aktiviti pembinaan atau perobohan termasuk kerja pemajuan, penyediaan, pembaikan atau pengubahan.
Contoh: Kayu, papan lapis, konkrit, besi, drywall, permaidani, kadbod, gentian kaca, tanah dan lain- lain sisa yang dihasilkan dari aktiviti di atas.
Punca: Kawasan pembinaan baru, kerja-kerja pengubahsuaian atau perobohan bangunan dan sebagainya.
8.) Sisa Pepejal Perindustrian
Definisi: Apa-apa sisa pepejal yang dihasilkan daripada apa-apa aktiviti perindustrian.
Contoh: Sisa yang terhasil dari proses pengilangan tidak termasuk sisa pepejal khas.
Punca: industri fabrik, industri pembuatan makanan, industri ringan, industri berat dan sebagainya.
Definisi: Apa-apa sisa pepejal yang dihasilkan oleh sesuatu isi rumah, dan daripada jenis yang biasanya dihasilkan oleh atau dikeluarkan oleh mana-mana premis apabila dihuni sebagai rumah kediaman, dan termasuklah sisa taman.
Contoh: Sisa makanan, kertas, kadbod, plastik, tekstil, kulit, sisa taman, kayu, kaca, bahan logam seperti tin aluminium dan sebagainya.
2.) Sisa Pepejal Awam
Definisi: Apa-apa sisa pepejal yang dihasilkan oleh tempat awam, yang di bawah penyeliaan atau kawalan mana-mana pihak berkuasa tempatan.
Contoh: Sampah yang terdapat di jalan-jalan dibawah senggaraan oleh Pihak Berkuasa Tempatan (PBT), sisa landskap, sisa dari taman permainan, pantai dan kawasan rekreasi yang lain.
3.) Sisa Pepejal Import
Definisi: Apa-apa sisa pepejal yang dihasilkan oleh negara lain dan diimport ke negara kita untuk diproses atau dilupuskan.
Contoh: Kertas, kadbod, tin, kaca dan lain- lain bahan yang diimport dari luar untuk digunakan oleh industri pembuatan sebagai bahan mentah dan dikitar semula.
Punca: Sisa yang telah dihasilkan di negara luar yang diimport ke Malaysia.
4.) Sisa Pepejal Khas
Definisi: Apa-apa jenis sisa pepejal terkawal yang ditetapkan samada:-
~Berbahaya atau boleh membahayakan kesihatan awam
~Sukar untuk diolah, disimpan atau dilupuskan
Contoh: Sisa industri yang merbahaya yang tidak boleh dilupuskan di tapak pelupusan biasa.
Punca: Premis perindustrian.
5.) Sisa Pepejal Institusi
Definisi: Apa-apa sisa pepejal yang dihasilkan oleh :-
•Mana-mana premis yang diluluskan di bawah mana-mana undang-undang bertulis atau oleh Pihak Berkuasa Negeri untuk digunakan keseluruhan atau sebahagian besarnya bagi maksud sembahyang atau bagi khairat.
•Mana-mana premis yang dihuni oleh mana-mana Jabatan Kerajaan Persekutuan atau Negeri, mana-mana Pihak Berkuasa Tempatan atau mana-mana badan berkanun.
•Mana-mana premis pendidikan.
•Mana-mana kemudahan jagaan kesihatan termasuklah hospital, klinik dan pusat kesihatan.
•Mana-mana premis yang digunakan sebagai zoo awam, muzium awam, perpustakaan awam dan rumah anak yatim.
Contoh: Apa-apa jenis sisa yang dijanakan hasil dari aktiviti harian institusi yang disebutkan di atas dan ini adalah tidak termasuk sisa pepejal khas yang memerlukan cara pelupusan yang berasingan.
Punca: Sekolah, universiti, hospital, penjara dan bangunan kerajaan.
6.) Sisa Pepejal Komersial
Definisi: Ialah merangkumi sisa pepejal yang dihasilkan daripada apa-apa aktiviti komersial.
Contoh: Kertas, kadbod, plastik, kayu, sisa makanan, restoran, kaca, logam dan apa-apa jenis sisa yang terhasil dari aktiviti komersial yang tidak termasuk dalam sisa pepejal khas.
Punca: Stor, restoran, pasaraya, hotel, rumah tumpangan,
kedai percetakan, stesen-stesen perkhidmatan, dan sebagainya.
7.)Sisa Pepejal Pembinaan
Definisi: Merupakan apa-apa sisa pepejal yang dihasilkan daripada apa-apa aktiviti pembinaan atau perobohan termasuk kerja pemajuan, penyediaan, pembaikan atau pengubahan.
Contoh: Kayu, papan lapis, konkrit, besi, drywall, permaidani, kadbod, gentian kaca, tanah dan lain- lain sisa yang dihasilkan dari aktiviti di atas.
Punca: Kawasan pembinaan baru, kerja-kerja pengubahsuaian atau perobohan bangunan dan sebagainya.
8.) Sisa Pepejal Perindustrian
Definisi: Apa-apa sisa pepejal yang dihasilkan daripada apa-apa aktiviti perindustrian.
Contoh: Sisa yang terhasil dari proses pengilangan tidak termasuk sisa pepejal khas.
Punca: industri fabrik, industri pembuatan makanan, industri ringan, industri berat dan sebagainya.
PENGURUSAN SISA PEPEJAL
Di zaman purba, pengurusan sisa pepejal adalah melalui cara yang sesuai dengan lokasi, kebudayaan, kepercayaan dan juga kemajuan teknologi yang ada pada masa itu.
Di Mesir pada 2100 sebelum Masihi, orang kelas atasan membuang sisa pepejal ke dalam Sungai Nil manakala orang kelas bawahan pula, membuang sisa pepejal di hadapan rumah mereka.
Tempat pembuangan sisa pepejal yang pertama telah dibina pada tahun 500 SM di Athen dan Rom (Chisea, 1981). Kedua-dua tempat ini berfungsi untuk mengumpul sisa pepejal dan telah dibiayai sepenuhnya oleh kerajaan.
Pada penghujung abad pertengahan, sistem pelupusan sisa pepejal tidak lagi dilaksanakan dan ini telah memberi kesan buruk kepada alam sekitar. Terdapat binatang peliharaan seperti khinzir berkeliaran mencari makanan dari sisa pepejal yang berlonggokan di lorong-lorong belakang dan di tepi jalan raya. Keadaan ini mula berubah apabila terbentuknya undang-undang pengurusan sisa pepejal yang telah dikuatkuasakan di negara tersebut.
Negara China pula mempunyai sejarah yang panjang mengenai pengurusan sisa pepejal. Sejak 4000 tahun dahulu, rakyatnya telah menggunakan sisa pepejal sebagai baja di ladang mereka untuk meningkatkan tahap kesuburan tanah (Chung, 2002).
Perubahan besar yang pertama ke atas pengurusan sisa pepejal telah dimulakan semasa Revolusi Perindustrian. Pertumbuhan penduduk yang pesat tanpa sistem pengurusan sisa pepejal yang bersistematik telah memberi impak yang besar dalam kehidupan seharian mereka. Bermula 1880-an penduduk-penduduk telah mula menitikberatkan isu kebersihan alam sekitar demi menjamin kesihatan sejagat.
Teknologi baru mula direka untuk menguruskan sisa pepejal. Tapak pelupusan dan pengasingan sisa pepejal juga telah diperkenalkan. Pembakaran sampah secara tertutup telah dilakukan pada tahun 1885 buat kali pertama manakala projek kitar semula yang pertama diperkenalkan di New York pada tahun 1895 (Menke-Gluckert,1985). Pada tahun 1920-an, bilangan tapak pelupusan sanitari mula bertambah. Di antara cara untuk mengurus sisa pepejal ketika itu adalah menebus guna tanah paya untuk pembuangan sampah.
Kemelesetan ekonomi yang teruk pada 1930-an membawa perubahan ketara terhadap penggunaan lori sampah dan kawalan kebersihan tapak pelupusan sisa pepejal. Pada tahun 1950-an, masyarakat lebih suka membuang sisa pepejal tanpa mengasingkannya. Tapak pelupusan sisa pepejal sanitari bertambah dengan pesat dan amalan kitar semula semakin dilupakan. Syarikat-syarikat besar yang dipertanggungjawabkan terhadap sistem pengurusan sisa pepejal telah ditubuhkan pada tahun awal 1960-an.
Kempen kitar semula dan pengurangan sisa pepejal diwujudkan semula sekitar 1970-an. Kesedaran masyarakat semakin meningkat terhadap pengurusan sisa pepejal kerana menyedari akan kesan buruknya bukan sahaja terhadap alam sekitar malah kepada tahap kesihatan mereka sendiri
Di Mesir pada 2100 sebelum Masihi, orang kelas atasan membuang sisa pepejal ke dalam Sungai Nil manakala orang kelas bawahan pula, membuang sisa pepejal di hadapan rumah mereka.
Tempat pembuangan sisa pepejal yang pertama telah dibina pada tahun 500 SM di Athen dan Rom (Chisea, 1981). Kedua-dua tempat ini berfungsi untuk mengumpul sisa pepejal dan telah dibiayai sepenuhnya oleh kerajaan.
Pada penghujung abad pertengahan, sistem pelupusan sisa pepejal tidak lagi dilaksanakan dan ini telah memberi kesan buruk kepada alam sekitar. Terdapat binatang peliharaan seperti khinzir berkeliaran mencari makanan dari sisa pepejal yang berlonggokan di lorong-lorong belakang dan di tepi jalan raya. Keadaan ini mula berubah apabila terbentuknya undang-undang pengurusan sisa pepejal yang telah dikuatkuasakan di negara tersebut.
Negara China pula mempunyai sejarah yang panjang mengenai pengurusan sisa pepejal. Sejak 4000 tahun dahulu, rakyatnya telah menggunakan sisa pepejal sebagai baja di ladang mereka untuk meningkatkan tahap kesuburan tanah (Chung, 2002).
Perubahan besar yang pertama ke atas pengurusan sisa pepejal telah dimulakan semasa Revolusi Perindustrian. Pertumbuhan penduduk yang pesat tanpa sistem pengurusan sisa pepejal yang bersistematik telah memberi impak yang besar dalam kehidupan seharian mereka. Bermula 1880-an penduduk-penduduk telah mula menitikberatkan isu kebersihan alam sekitar demi menjamin kesihatan sejagat.
Teknologi baru mula direka untuk menguruskan sisa pepejal. Tapak pelupusan dan pengasingan sisa pepejal juga telah diperkenalkan. Pembakaran sampah secara tertutup telah dilakukan pada tahun 1885 buat kali pertama manakala projek kitar semula yang pertama diperkenalkan di New York pada tahun 1895 (Menke-Gluckert,1985). Pada tahun 1920-an, bilangan tapak pelupusan sanitari mula bertambah. Di antara cara untuk mengurus sisa pepejal ketika itu adalah menebus guna tanah paya untuk pembuangan sampah.
Kemelesetan ekonomi yang teruk pada 1930-an membawa perubahan ketara terhadap penggunaan lori sampah dan kawalan kebersihan tapak pelupusan sisa pepejal. Pada tahun 1950-an, masyarakat lebih suka membuang sisa pepejal tanpa mengasingkannya. Tapak pelupusan sisa pepejal sanitari bertambah dengan pesat dan amalan kitar semula semakin dilupakan. Syarikat-syarikat besar yang dipertanggungjawabkan terhadap sistem pengurusan sisa pepejal telah ditubuhkan pada tahun awal 1960-an.
Kempen kitar semula dan pengurangan sisa pepejal diwujudkan semula sekitar 1970-an. Kesedaran masyarakat semakin meningkat terhadap pengurusan sisa pepejal kerana menyedari akan kesan buruknya bukan sahaja terhadap alam sekitar malah kepada tahap kesihatan mereka sendiri
MENJANA WANG MELALUI SAMPAH
KUALA LUMPUR 3 Okt. - Dari segunung sampah yang busuk, jika dimanfaatkan dengan bijak dan kreatif, ia akan bertukar menjadi sumber pendapatan yang lumayan.
Kini sampah bukan lagi sekadar bahan buangan, sebaliknya ia boleh diproses menjadi sesuatu yang menguntungkan.
Di Malaysia, sampah belum dimanfaatkan dengan sepenuhnya berbanding di negara-negara maju seperti Korea Selatan dan Jepun.
Mengambil contoh di Jepun, di negara matahari terbit itu sudah mempunyai lebih 2,000 insinerator (loji pelupusan sisa pepejal moden).
Namun, ia berbeza dengan negara ini yang belum mengadaptasikan penggunaan teknologi canggih tersebut.
Malah, usaha kerajaan untuk membina insinerator di Malaysia bagi mengurus pelupusan sampah yang berkesan suatu masa dahulu dipandang serong dan dibantah oleh penduduk sekitar, seperti yang berlaku di Broga, Semenyih pada 2004.
Sehingga kini, teknologi pengurusan sisa pepejal yang digunapakai di Malaysia masih di peringkat 'bertatih' dan seolah-olah memerhatikan sahaja negara-negara maju terus memecut laju dalam industri berkenaan.
Hampir kesemua sistem pengurusan sisa pepejal di negara ini masih menggunakan cara konvensional iaitu dengan menanam sisa berkenaan dan cara alternatif seperti kitar semula hanya seperti 'hangat-hangat tahi ayam' sahaja.
Bagaimanapun, dalam kesuraman tersebut, muncul syarikat milik bumiputera yang menawarkan perkhidmatan dalam memulihara semula tapak-tapak sisa pepejal yang sudah 'mati' setelah beroperasi berpuluh tahun lamanya.
Syarikat berkenaan adalah Cypark Resource Bhd. (CRB) yang mampu mengubah tapak 'beracun' tersebut menjadi tanah yang bernilai tinggi pada masa depan.
Dengan teknologi dan kepakaran sendiri, syarikat-syarikat pengurusan sisa pepejal itu telah berjaya memulihkan sebuah tapak pembuangan sisa pepejal di Taman Beringin, Kepong, Kuala Lumpur pada 2008 dan kini tapak berkenaan menjadi tempat rekreasi penduduk setempat.
Di sebalik kejayaan syarikat berkenaan terdapat beberapa perkara yang masih perlu diperbaiki iaitu dari segi pengurusan sisa gas metin yang dihasilkan semasa proses pereputan sisa buangan dan juga teknologi rawatan air licik.
Secara purata, 20 tahun diperlukan untuk memulihkan sepenuhnya tapak pelupusan sisa pepejal dan sepanjang tempoh tersebut tapak berkenaan melepaskan gas metin.
Sayangnya gas bernilai tersebut dilepaskan begitu sahaja sedangkan negara maju menggunakannya untuk menjana tenaga elektrik dan juga untuk gas memasak di rumah.
CRB juga mampu merawat air licik sehingga menjadi jernih seperti air dan bebas daripada sisa toksik namun air berkenaan dilepaskan ke sungai tanpa sebarang usaha untuk dikomersialkan.
Menurut syarikat berkenaan, kekangan teknologi dan logistik menjadi faktor utama sumber bernilai tersebut dilepaskan begitu sahaja.
Namun begitu pujian harus diberikan kepada CRB kerana berani menerajui industri yang masih baharu di negara ini dan diharapkan menjadi perintis kepada syarikat lain untuk menghasilkan teknologi yang lebih canggih pada masa depan.
Di Korea, mereka memanfaatkan gas berkenaan yang dihasilkan oleh tapak pelupusan sisa pepejal Sudokwon dengan menjana 50 megawat tenaga elektrik, cukup untuk bekalan 180,000 rumah dalam tempoh sebulan dengan anggaran keuntungan AS$30 juta (RM94 juta) setahun.
Melalui pembentangan kertas kerja mengenai pengurusan sisa pepejal di Jepun, Dr. Chiaki Izumikawa dari Dowa Mining Co. Ltd. berpendapat, kitar semula sampah tertumpu kepada keberkesanan yang membawa maksud meminimakan pembuangan.
Malah, katanya, kitar semula sampah memberi faedah yang baik daripada aspek persekitaran serta sumber semulajadi.
Sebagai contoh, Izumikawa mendedahkan kajiannya mendapati kertas yang dikitar semula berupaya menjimatkan 40 peratus tenaga, 130 peratus bahan pembuangan dan 90 peratus pencemaran udara berbanding kertas yang dihasilkan daripada sumber semulajadi.
Bagi kes penghasilan aluminium, jika dikitar semula akan menjimatkan 90 peratus tenaga, 95 peratus sisa pepejal dan 90 peratus pencemaran udara berbanding menghasilkannya melalui bahan mentah asli.
Sementara penghasilan besi, jika dikitar semula dapat menjimatkan 60 peratus tenaga, 90 peratus sisa pepejal dan 30 peratus pencemaran udara.
Ketika ini negara-negara maju sudah bergerak ke arah teknologi hijau terutamanya aspek pengurusan sisa pepejal, oleh itu kerajaan perlu bangun untuk menyakinkan rakyat mengenai kepentingan teknologi ini.
Secara realitinya, insinerator amat perlu pada zaman ini kerana kawasan pembuangan sisa pepejal sedia ada menyebabkan pencemaran sukar dan semakin mengecil.
Persepsi orang ramai mungkin sudah berubah setelah didedahkan dengan pelbagai bukti kejayaan sistem baharu yang canggih dan tidak mustahil dengan perancangan yang betul, projek insenarator bakal muncul kembali, setidak-tidaknya di Lembah Klang.
Dengan menukar sampah menjadi sumber tenaga, masalah pelupusan sisa buangan dapat diatasi, negara menemui sumber tenaga elektrik baharu dan yang lebih penting negara akan berada di landasan yang betul dalam mewujudkan persekitaran lebih bersih dan hijau.
Subscribe to:
Posts (Atom)